BOMMETJE

Zondagmorgen 07.00 uur. De rest van de ‘kudde’ (meerkoetjes) rekt zich voorzichtig uit of gaat nog eens verzitten. Sommigen pikken alvast een grassprietje of een achtergebleven kruimeltje van het een of ander. Kortom het is nog zeer rustig op de kant.  Naar dit moment heb ik lang uitgekeken.  Ik ben al bijna een half uur wakker en acteer dat ik de slaap uit m’n ogen wrijf. Ik ga moeiteloos op in het ritme van de rest van de groep…de ‘Sundaymorning-motion’. Zo nonchalant mogelijk schuifel ik naar de rand van het water en ga daar dan rustig zitten. Alles lijkt heel relaxed maar bij mij gaat van binnen alles als een gek tekeer. Mijn hart klopt in m’n keel en elke vezel staat gespannen. Ik hou het haast niet meer. Ik kijk nog een keer om me heen…niks aan de hand…iedereen is nog steeds met zichzelf bezig. Mooi zo. Dit is het moment. Over luttele seconden is deze kade van een rustige graas-oase omgetoverd in een wallekant van door elkaar heen rennende, opvliegende en krijsende meerkoeten. Niemand die dit van me verwacht. Ik zak maximaal door m’n poten tot ik met m’n kont de grond raak, span m’n spieren en zet dan af. Een moment van totale stilte lijkt wel een eeuwigheid te duren. Ik zweef boven het water en zie mezelf in de weerspiegeling. Ik lijk wel in slow motion te zweven Wow!…Zo heb ik mezelf nog nooit gezien! Ik zou willen dat ik dit moment kon bevriezen.